Σάββατο 20 Ιουλίου 2019

Rafael Statin & Alex Louloudis - Elements Brought Together By Love (10 May 2017)

Θα γίνει λίγο χαμούλης τώρα για 2 παικτρόνια πολύ ιντελέκτουαλ, έναν απ'το Detroit κι έναν απ'την στάνη μας, φρομ δε χουντ που λένε. Μισό λεπτό να βάλω το άλμπουμ να παίζει για να τηρηθούν οι παραδόσεις. Ωραία πάμε.
Καταρχήν χώσε τα ρησπέκτ σου, τώρα, γιατί σου παρουσιάζω πολύ straight from the sewers αντεργκραουντίλα που δε θα την έβρισκες διαφορετικά πουθενά. Εκτός αν αράζεις σε τίποτα στάνες ανατολικής μακεδονίας και θράκης ή σε κάνα τζαμμάδικο στο Detroit. Όχι από αυτά που πουλάνε τζάμια, τα άλλα.
Επειδή δε νομίζω να κάνεις ούτε το ένα, ούτε το άλλο, με εξαίρεση τη μούμια που κάνει το πρώτο, περιμένω τα ρησπέκτ σου, σαν πρωταγωνιστής στο GTA San Andreas, να πάω παρακάτω. Ευχαριστώ, ευχαριστώ.


Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

Mobb Deep - The Infamous (25 April 1995)

Δε λέω τίποτα για το τι έγινε με τους Mobb Deep μετά το The Infamous γιατί ξες. Τι θα γράφω στα υπόλοιπα reviews άμα τα πω όλα από τώρα. Μέχρι το The Infamous όμως, είχαν βγάλει άλλο ένα δίσκο, το Juvenile Hell. Τίποτα σπουδαίο θα 'λεγε κανείς, αλλά ο σωστός ο παικταράς με προσεκτική ακοή και γουστόζικη, ντελικάτη αντίληψη, αποκλείεται να μην είχε προσδοκίες από το δίδυμο μετά την ακρόαση του ντεμπούτου (κι ας ήταν ομολογουμένως meh). Δυό χρόνια μετά, κυκλοφορεί το The Infamous, που δεν θα καθορίσει με τον ήχο του την κατεύθυνση του νεοϋορκέζικου είδους (όπως έκαναν 2-3 άλλα άλμπουμ της εποχής που πρόλαβαν να βγουν λίγο πριν πχ το Illmatic και το Ready To Die, ή ακόμα και το Word... Life του O.C.) αλλά παρ'όλα αυτά, θα μείνει ως ένας δίσκος που αν και πιο βαρύς, πιο ιδιοφυής, πιο underground (ως προς τον ήχο) και πιο... γενικότερα, θα καθορίσει την εποχή του συνολικά! Παρακάτω θα σου πω γιατί, μη βιάζεσαι.

Το The Infamous λειτούργησε και με κάποιους επιπλέον τρόπους πέρα απ'αυτό.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018

Denzel Curry - Ta13oo (21 September 2018)

Σου την βγαίνω απ'τα αριστερά για προσπέραση (από δεξιά απαγορεύεται λέμε) με 2ο δισκοσουλάτσο σε λιγότερο από βδομάδα, γιατί μπορώ, γιατί με παίρνει και γιατί το Ta13oo μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Όχι τώρα, μήνες τώρα. Απλά είμαι τεμπέλης. Εν πάση περιπτώσει, για να χρησιμοποιήσω μια εντελώς γελοία έκφραση που συνήθως λέγεται με ένα ακόμα πιο γελοίο στυλ κι έχει πλάκα να το κάνεις για να το κοροϊδέψεις κι ο άλλος να νομίζει ότι έτσι μιλάς, ήρθε η ώρα να τιμήσω τον αγαπητό Denzel Curry με τα γαλλικά και το πιάνο που του αρμόζει. Αν σε έβαλα σε σκέψεις, αν η αγωνία χτύπησε κόκκινο, γουστάρω. Αν όχι, δε χαλιέμαι. Εγώ καλά περνάω. Σχόλασα, αύριο έχω ρεπό και yolάρω σα να μην υπάρχει μεθαύριο (που ξαναπιάνω δουλειά ντε).
Τέλος πάντων, αρκετά με τα δικά μου, ο Denzel περιμένει.

Denzel Curry, ένα ερωτηματικό στα παλαιοχιπχόπια, ένα είδωλο για τους νουμπάδες εικοσάχρονους. Μ'αρέσει να σε πειράζω μικρέ. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν ως τον σωτήρα της trap, κάποιοι του κοτσάρουν την πινακίδα conscious trap, κάποιοι τον σιχτηρίζουν και μερικοί άλλοι ζουν κανονικά τη ζωή τους, με καφέ φίλτρου, τον κόσμο του επενδυτή παραμάσχαλα κι ελληνικές σειρές τα απογεύματα.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018

Roc Marciano - RR2 - The Bitter Dose (28 February 2018)

Ούτε εγώ δε θα μπορούσα πριν λίγο καιρό να φανταστώ ότι θα κάτσω να γράψω για τον Roc Marciano, αλλά με το Rosebudd's Revenge 2 - The Bitter Dose πήρε το αίμα του πίσω (από την αποψάρα που 'χα σχηματίσει για την πάρτη του) ο προύχοντας ο Rakeem Calief Myer (όταν δε χρησιμοποιεί το καλλιτεχνικό του). Και λέω προύχοντας, γιατί το ραπ του είναι για πρόκριτους και προεστούς, για εκατόνταρχους, δεν είναι για όντα που ψαρώνουν με ότι κλάψα τους σπρώξεις αρκεί να'ναι στα αγγλικά, να'χει μελωδία, άντε και κάνα πίουπίου για να το παίξουν καινοτόμοι.

Τέλος πάντων, αφού έφτυσα τη χολή μου με τελικούς αποδέκτες καναδυό μαλάκες που την έχουν δει Simon Reynolds και βάλε ενώ δεν έχουν ιδέα, όλα καλά. Εσύ δε το πιασες αλλά αυτοί ξέρουν, γιατί γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα είναι πουκάμισα αδειανά χωρίς δική τους προσωπικότητα.

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

DJ Muggs & Meyhem Lauren - Gems From The Equinox (27 October 2017)

Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία ακούω κάτι μυστήρια πράματα που πριν 5-10 χρόνια θα τα αποκαλούσα ίσως υπέρτατες μαλακίες, αλλά όσο ζω μαθαίνω, γίνομαι πιο σοφός και δεν σνομπάρω πια τους καινούριους ήχους που εισβάλουν στις ζωές μας, στα στυλ μας, την κουλτούρα μας κλπ. Αν αρχίσω να το κάνω αυτό πάλι, προειδοποιήστε με εγκαίρως να σταματήσω πριν ξεφτιλιστώ εντελώς. Όμως όσο κι αν με ρουφάει αυτή η εξερεύνηση, όταν σκάει κάτι σαν το Gems From The Equinox, δε μπορώ να μη στρέψω την προσοχή μου προς τα εκεί. Αυτό έπαθα πριν λίγους μήνες, τον Νοέμβρη, μόλις τα ραντάρ μου εντόπισαν αυτό το στρόγγυλο αντικείμενο γνωστής ταυτότητας. Επίσης μου είναι πιο εύκολο να γράψω για κάτι τέτοιο, με γνώριμο ήχο και πρόσωπα, τουλάχιστον σ'αυτή τη φάση που βρίσκομαι τώρα και δε πολυγράφω ή για να'μαι ειλικρινείς δε γράφω καθόλου. Οπότε εδώ είμαστε. Τι κι αν το ντουέτο έχει ήδη βγάλει και την επόμενη του δουλειά, το Frozen Angels (στην πραγματικότητα περιέχει τα b-sides αυτού του δίσκου + κάποιο υλικό ακόμα), καθυστερώ στα μπλογκικά ραντεβού μου περισσότερο κι από τον ρωσομπλιέτ κολλητό μου όταν μου λέει ότι θα είναι εδώ σε 5μιση λεπτά. Ναι, έτσι λέει...

Συστάσεις δε χρειάζονται για τον γερόλυκο (είναι ήδη πενηντάρης) Muggs, το αρχηγόπουλο ή αλλιώς τον εγκέφαλο πίσω απ'τους Soul Assassins, μέλος των Cypress Hill, των Cross My Heart Hope To Die και παραγωγός για House Of Pain, Funkdoobiest, Dizzee Rascal κι ένα σωρό άλλα, hiphop και μη πλάσματα.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

D'Angelo & The Vanguard - Black Messiah (05 March 2015)

Εντάξει για να 'μαι ξηγημένος με τον τίτλο, η αλήθεια είναι ότι η έκδοση του album σε cd είχε προλάβει να κυκλοφορήσει ήδη απ'το Δεκέμβρη του 2014, τρεις με τέσσερις μήνες πριν δηλαδή. Αλλά ποιό φαιδρό υποκείμενο ασχολείται ακόμα μ'αυτούς τους πλαστικούς σκονοσυλλέκτες? Ούτε καν η μούμια (γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα)!

Τι κάνεις κουρέλι; Χαθήκαμε... Βρήκα σταθερή δουλειά, έκανα τις διακοπούλες μου με αλλουνού τις πλάτες (τζάμπα μάγκας δηλαδή) κι έκανα και τα ψώνια μου (αυτά με δικές μου πλάτες, είπαμε!) στα ευρωπαϊκά δισκάδικα, σαν καλός καταναλωτής / τουρίστας. Εσύ τι νόμιζες; ότι παράτησα τόσο καιρό το blog γιατί βαρέθηκα; You're fuckin' wrong, dude! Κάθε άλλο! Απλά είχα ανειλημμένες υποχρεώσεις κι έπρεπε να μου δώσω λίγο χρόνο για να προσαρμώσω την καθημερινότητα μου στη νέα πραγματικότητα. Ανεργία τέλος, πενθήμερο 8ωρο ή 9ωρο τώρα, αναλόγως τη βάρδια, αφού η πρωϊνή βαρά υπερωρία και καναδυό Σάββατα το μήνα θα μου τα τρώνε οι εργοδότες, ευτυχώς θα μου τα πληρώνουν. Υπάρχουν και πολύ χειρότερα, 9ωρο, εξαήμερο κι ένσημα μισά... Τέλος πάντων, αρκετά περιαυτολόγησα και σήμερα, έδωσα και τις εξηγήσεις μου για την μακρόχρονη απουσία, πάμε στο Black Messiah τώρα!

Ο D'Angelo ή αλλιώς Michael Eugene Archer

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

Alton Ellis - Sunday Coming (1970)

Κάποτε υπήρχε μια εποχή που η reggae δεν ήταν γεμάτη με (μειοψηφικά) πιστούς (πλειοψηφικά φασέους) ρασταφάριανς κι η αλητεία χόρευε rocksteady, την τζαμαϊκάνικη απάντηση στην αμερικάνικη soul.

Τότε ήταν που μεσουρανούσε κι ο Alton Ellis, μια απ'τις πολλές rocksteady φωνάρες που εκείνα τα χρόνια δεν σπανίζανε. Απ'το 1966 και μετά, όλα τα γατόνια που παίζαν ska την δεκαετία των 60's το γύρισαν σε rocksteady, ακόμα κι ο μεγάλος Derrick Morgan.

Σε αντίθεση με την roots reggae, μουσική που προοριζόταν σχεδόν (αλλά σίγουρα όχι εντελώς) εξαρχής για εξαγωγή και προσέλκυση τουριστών (οι φασέοι που λέγαμε πριν) για να γίνω και λίγο κυνικός, η rocksteady ήταν καθαρά προϊόν εγχώριας κατανάλωσης, για αρκετά χρόνια. Μέχρι που έφτασε μια δεκαετία αργότερα στην άγρια, punk νεολαία της αγγλίας για να δημιουργηθεί η υποκουλτούρα των skinheads και το Oi! βέβαια, αλλά αυτό είναι μια ωραία μεν, άλλη δε, ιστορία που προς το παρόν θα την αφήσω στην άκρη για να την χρησιμοποιήσω σε πιο ταιριαστό δισκοκουτσομπολιό.

Τα χρόνια εκείνα ήταν τα πρώτα στη τζαμάϊκα μετά την ανεξαρτησία του νησιού από την βρετανική κυριαρχία